DURFF ONTMOET BEKENDEN
Als je geïnteresseerd bent in mensen, als je af en toe de deur uitgaat en goed rondkijkt, als je de DURFF heb om een vraag te stellen,
dan heb je regelmatig leuke en bijzondere ontmoetingen.
Het leven van Esther zit vol van die ontmoetingen. Hier zijn er een paar.
Jean Paul Gaultier
Gaultier is lief!
Op weg naar Parijs, Rotterdam CS. De Thalys stond al klaar. Staat daar nou Jean-Paul Gaultier? Ja, hij is het echt, gekleed in een zwarte jas met een witte broche: een plastic muis. 20 minuten later liep ik de coupé in waar Gaultier zat. Laat ik maar beginnen met een ‘Bonjour monsieur Gaultier’! Hij had zijn jas uitgedaan en er zat ook een assistente bij hem. We hadden een leuk gesprek over zijn expositie in de kunsthal, de architectuur van Rotterdam en over de sfeer in Parijs. En ik vroeg naar de witte muis broche. Hij vroeg of ik die wilde hebben. Dat was niet nodig, ik wilde weten wat hij van mijn T-shirt vond. En vertelde dat ik fotografeerde met een elastiekje om mijn camera. Gaultier zei vriendelijk dat ik daarom betere foto’s kan maken. Maar het was eigenlijk niet meer dan een veiligheidselastiekje. Ik wilde graag een foto met hem samen. Geen probleem, zijn assistente maakte er 2. Daarna weer terug naar mijn eigen zitplaats. Hij was het echt, heel toegankelijk en sympathiek. Lief mens!
Drie zoenen en een mooi leven
Uitgecheckt op Gare du Nord, ingecheckt in mijn hotel, meteen en route om de Parijse sfeer op te snuiven. Op een kruising van de Rue Saint Honoré zag ik Claude Montana, maar was hij het echt of niet? Twijfel, maar midden op zebrapad begroette ik hem. Bonjour monsieur Montana! Ja, hij was het. Ik had hem herkend aan zijn blik, de ogen. Ik vroeg hoe het met hem was. En of hij nog de passie voor mode voelde. Dat was zo. Ik vertelde dat mijn moeder vroeger kleding van hem droeg, hij straalde ervan. Op de hoek vroeg ik een voorbijganger een foto van ons te maken. Gearmd stonden we daar. Bij vertrek kreeg ik kreeg 3 zoenen en een mooi leven. We verdwenen en vervolgden onze weg.
Claude Montana
Mieda Natsuki
Ze was er, speciaal voor mij
Na afloop van de film ‘Being Natural’ op de CAMERA JAPAN in LantaarnVenster waren de actrice Mieda Natsuki en director Nagayama Tadashi aanwezig om vragen te beantwoorden over de film. Ik had pas een vraag bij het uitlopen van de zaal. Daar stond de actrice met een tolk, ik liep voorbij en ging weer terug. Ik sprak haar aan: ik ben fotograaf en ik wil je graag fotograferen, hoelang ben je nog in Nederland? Zou ze het doen? Ja hoor! Morgen om 2 uur in LantaarnVenster. Ze was er en zei dat een vriendin van haar vertelde dat ik een goede fotograaf was. Ik heb een uurtje foto’s gemaakt. Het was een mooie ervaring omdat ze op de foto bewust is van zichzelf en niet haar best doet voor mij. En dat is een verdienste van ons beiden. Er zijn, meer niet en niets minder. Het leuke is, dat we jaren later, nog steeds af en toe ‘appen’.
Samen in het zwart
Tijdens de expodagen in het museum in Schiedam stond onverwachts Diet Wiegman voor me. Enthousiast en vrolijk met optimistische blik in het zwart gekleed. Eigenlijk zoals altijd, bij iedere onverwachte ontmoeting met hem op straat en vanaf de tijd op de academie in 1992. In het eerste jaar aan de Willem de Kooning Academie had ik les van Diet. In een loods op het Noordereiland maakte hij onverwachts een handstand op 1 hand dwars door het ‘leslokaal’. Moeiteloos ging dat. Deze doet hij niet sinds kort niet meer op zijn leeftijd, nog laatste keer in het zwembad geprobeerd. Een vriendin maakte deze foto van ons beiden met op de achtergrond nog mijn werk te zien aan muur. We steken mooi af zo in het zwart en komen elkaar nu regelmatig tegen in de stad.
Diet Wiegman
Margreeth Olsthoorn
Coffee to O.
Midden in de lockdown, toen ook de winkels dicht gingen, liep ik al met het plan om Margreeth Olsthoorn te fotograferen. Ik was een ‘bekende’ voor Margreeth. Ze had me vaak gezien met mijn camera en modellen, rond haar shop in het Manhattan van Rotterdam. Maar zelf gefotografeerd worden was wel een ding, voor de shoot was ze in het zwart met donkere bril en witte boots, later kwam daar haar witte auto bij. We gingen koffie halen om de hoek bij AH. Ze wist nog niet dat ik haar door het opengedraaide raam tevoorschijn zou laten komen. Ik trouwens ook niet, dat kwam spontaan op. Vanaf dat moment ging het vanzelf en werden de ‘beste’ foto’s gemaakt. We voelden het beiden aan. Ze vertelde dat ze oma ging worden. En mijn fotograferen was zo ‘easy’; to go eigenlijk.
